¬¬'

Estou escribindo mentres espero a que chegue miña nai para cambiar a bombona de butano. Si, estaba na ducha e acabouse a auga quente. Cunde.

P.D. Non nos tocou o gordo, pero sí unha pedrea. Só iso serviu para que me puxesen o blogue coma antes. Jah!

EH! Que pasa aqui!

Estou vendo que cambiaron o modelo do meu blogue ao seu libre albedrío! Quen vos deu permiso? Cando me toque a lotería comprareime a miña propia liña de blogues e poñereino como a min me de a gana. Malditos bastardos!

Diretas á fama!

Hoxe, esperando na cola para comprar lotería na famosa administración de lotería de Coruña (non direi nomes para non dar publicidade), vin que había unha cámara rondando a porta de entrada. Asustada, díxenllo a Paula Canoura.
T - Paula! Que hai unha cámara! Seguro que é en direto e vainos tocar. Aaaaaaaah!
P - E eu non alisei o pelo!
T - Ala Paula, que presumida.
Pasa o tempo e vemos que aínda segue o señor entrevistando. Acercámonos máis á porta. Segue alí. O terror chega ás nosas caras. Peitéome mirándome no reflexo dunha porta. Paula roña dicindo que despois digo que é ela a presumida.
P - Tania, mira estes números que hai aquí colgados, cal pillamos? (o entrevistador acércase a nós sixilosamente mentres finximos, unha mirar os números e outra estar a falar por teléfono).
E - Aquí hai dúas rapazas que non teñen pinta de querer falar (Tócalle a Paula a espalda, ela vírase e prepárase para a pregunta). Ola, estamos en direto para a Galega, vides comprar lotería?
P - Si!
E - Un número cada unha?
P - Si.
T - Ai, eu non, eu veño por dous...
E - Ah, moi ben. E que faríades con tantos cartos?
P - É que eu non teño esperanza de que me toque...
E - Hahaha, entón para que ves?
P - Por mandatos...de mamá. Hahahaha.
E - Hahaha, pois moita sorte entón. (Dase a volta e despídese de toda a multitude que estaba a ver nese momento a galega e que quedou asombrada ante a nosa arte de declamación).
T - Jefada, xa sabía que nos ía tocar!
Señora que estaba detras nosa - Jajaja, al final os ha tocado!
T e P - Si...je je

Compramos a lotería, vainos tocar, seremos aínda máis famosas. A xente proclamaranos cando nos vexa. Dirá: Son elas! As rapazas que saíron na televisión aquel 14 de decembro! Viva! Viva!

Fin

Sms dun venres noite...

Taniaaaa!!? Juf'daads?!?a va, ms a jzcer ahgkoera!!! Eg???? Ts apaxzsas?!!! Ua revale!!! Buwenp and pña peroxima bz lo das rodoo ejhhÇÇ!!!

Benvido Nikko! :D

T.T

Gran sabiduría de Google

Esta información saqueina do Tuenti de HC, pero pareceume tan graciosa que a decidín poñer aquí para recordala dentro duns anos.
Entrade en Google, accedede á aplicación de mapas do mesmo e, dentro desta, clicade en "Cómo llegar". Estando aí poñede de destino A "Japón" e de destino B "China". Buscar. Mirade o punto 43.
Logo disto, seguide os mesmos pasos pero en lugar de poñer de destino B "China", poñede de destino B "Taiwan". Agora mirade o paso 79.
É tan XENIAL!!!!

Unha historia.

Hoxe chamáronme a atención por dicir na miña anterior entrada que ultimamente non me pasa nada divertido. Esa persoa, chamada Ánxela, ten razón, e por iso contarei unha das nosas aventuras. A continuación, a nosa fantástica historia do Opencor.
Decidimos ir comprar vasos de plástico a ese comercio. Entramos entoando o noso himno (sempre a mesma melodía pero cada día con diferente letra). Neste caso era: "O-pen-cor! O-pen-cor!", mentres movíamos os brazos para arriba e para abaixo.
Chegamos ao sitio dos vasos (cruzándonos cun dependiente do establecemento que se quedou cerca nosa mirando non sei que) e poñémonos a comentar cales serían de mellor calidade.
Ánxela: Estes?
Eu: No, que estes son moi podres...
Á: Entón estes...
E: Eses non son os que rompen?
Á: Que va, estes son bos.
E: A ver...(dobloos todo canto podo) Ah, pois non, non rompen.
Á: Os que rompen son estes, ves?
E: Ah, déixame comprobalo. (Volvo a doblar os vasos)

CLAS!

(Son que se oe en todo o Opencor)

Á + E: O_O! ... pfffffff...JAJAJAJAJAJA (saímos correndo despois de meter os vasos rotos onde estaban antes da catástrofe).
Cruzámonos co dependente que se queda mirando como pasamos medio correndo e ríndonos. Chegamos á caixa con lágrimas nos ollos:
Dependenta: Le atiendo por este lado.
Ánxela: QUEE?!!? (Entre unha carcajada)
D: Que por este lado...
Á: Ah, vale vale...
D: x.xx€
Eu: Tes un euro?
Á: Teño doooooooooooooous...(Ambas poñémonos a rir)
D: Gracias
Á+E: jaaaajajajaja

FIN

Novas novas

Estaba eu falando polo Tuenti chat cando me surxiu unha dúbida lingüística. Así que dixen, vou mirar no dicionario de galego de Internet (http://www.digalego.com), o cal levo usando dende hai tempo.
Cal é a miña sorpresa cando vexo que ao buscar a palabra aparece un cadro que me pide que me debo rexistrar. Non me preocupa, o dicionario úsoo moito (por que son filóloga..jeje) e dame igual estar rexistrada nesa páxina. Total, que ao iniciar sesión e todo iso vexo que, debaixo do meu nome de usuaria, aparece: "licencia ata 30-10-2010, adquirir máis licencia."
É dicir, que agora hai que pagar por usar o dicionario. Pois é o que me faltaba. Queren facer á xente analfabeta. Que será o próximo? Poñer os buscadores, como por exemplo Google, de pago?
Paréceme moi ben que intenten recaudar cartos, pero...na miña humilde opinión, non creo que a maioría das persoas que usaban esa páxina paguen por facelo. Non si?

...

Deixando ese tema a parte, ultimamente non me pasa nada divertido. O último que me pasou foi que, xusto cando acabei de preparar unha pizza para meter no forno, a Iván caéuselle un bote de azucre donde a tiña posta. Só tiven que cortar un cachiño, pero foi divertido. É unha pena que non teña foto.

Ola.

min. 3:15

Subile el suero el foronero os os pego una patara que os arenco la cabasa
JAJAJAJAJA
http://www.youtube.com/watch?v=qNxstC-RFK8

Moi tolos os da Sexta engañando ao Follonero.

Hoxe un señor calvo, con gafas de sol, gorra, torso ao aire libre e pantalóns curtos acercouse a min e díxome:
Hola mi vida...Más guapa que mmm...Sara Carbonero!
Si, hai xente para todo, e sempre me teño que encontrar eu con ela. Ai de min!

Ela, foi ela.

A isto nos dedicábamos nos nosos tempos mozos. Non me xulguedes pola miña apariencia, pensaba que me quedaba ben o pelo así e debedes aceptar o criterio que eu consideraba bon naqueles momentos. En canto ao do rostro pálido non podo facer nada, sigo tendo o mesmo.

http://www.youtube.com/watch?v=B6EUsIwBbZ4

Algunha vez vistes isto? É unha entrevista real:
http://www.youtube.com/watch?v=07ziOsokOTU

La vida es, de lo bueno lo mejor, de lo mejor, lo superior.
-Ali G-

-Mamá, non quedan pastillas para o lavalouza.

-Non pasa nada, botamos Fairy deste líquido que vale igual.

-Ok, se ti o dis...

Minutos despois:

Magnífica organización educativa

Encántame reflexionar sobre este tema.
Resulta que hoxe me entero de que miña irmá pequena de 12 anos comezará as clases o día 17 de setembro. Eu, que xa vou para segundo ano de carreira, comezo o día 13. Isto é fantástico, perfecto, xenial!
Pero sabedes que é o mellor? Saber que hai xente que está de recuperacións actualmente e que despois terán que ir a selectividade. Que días? 15, 16 e 17. Si, xente que quere acceder á Universidade terá que facer a proba de acceso despois de que empecen as clases. Claro que si fora empezar o día 20 non pasaría nada. Pero eu recordo que despois de ter acabado selectividade tardaron varias semanas en darme as notas e despois diso aínda tiven que ir matricularme. Será fantástico ver como alumnos están a principios de outubro esperando a saber si están aceptados ou non nunha ou noutra facultade mentres que o resto de alumnos seguen avanzando e entregando traballos que repercutirán na nota.
Ai, pero que pasa cos ministros de educación? Son eu a única que se da conta de que algo non vai ben?
En fin!

Volvín

En realidade volvín xa hai unha semana, pero non tiña ganas de poñerme a contar tonterías e esas cousas.
Hoxe non teño pés, espero poder recuperalos ao longo do día.
En canto ao de contar cousas da viaxe a Ibiza e todo o que fixen por España...Non sei eu si será viable despois de tanto tempo.
As moscas estanme atacando, creo que vou comprar un camaleón.

Mensaxes subliminais

Acabo de descubrir unha mensaxe subliminal nunha portada de El Rey León. Mirade!

O nariz é a espalda dunha muller en bragas que está levantando os brazos!!

Turistas alemáns que priman

Hoxe cando iba pola calle facer unhas comprichuelas (palabra que me pegou Diego Calanchas), un rapaz alemán duns vinte poucos anos paroume pola rúa para preguntarme si me podía invitar a un xeado e despois díxome que era "simpática y bella". Aínda que lle dixen que tiña moita présa, el, moi amable, acompañoume un cachiño do camiño mentres mantivemos unha agradable conversación acerca de estudos, viaxes e nacionalidades.
APRENDEDE! ¬¬'

A rapa das bestas

Vale, tan só hai uns días que me enterei de como funciona a rapa das bestas.

No meu mundo de fantasía consistía nunha feira na que os donos e donas de cabalos e eguas levaban ao seu prezado équido a unha exhibición onde lle cortaban a crina en amor e compañía.
Pero cal é a miña sorpresa cando vexo unha reportaxe que mostra que non existe tal armonía.

Supoño que debín ser a última persoa galega en enterarse de que realmente consiste en meter a 65340876 cabalos e cabalas salvaxes nunha especie de circo romano de poucos metros de diámetro, conseguindo que case non podan nin moverse sen ter que pisar os cascos veciños. Ata aí todo sería correcto se con ver iso a xente fose feliz e despois os deixasen volver en paz para o monte. Pero non. Aquí é cando o animal intelixente entra en acción. Introdúcese no medio dos mamíferos protagonistas da feira e, sen máis, abalánzase sobre eles cual alumno nun exame final de historia intentando apoderarse dunha mesa ao fondo da clase. E cando por fin consegue ter baixo o poder do seu xugo ao cabalo, procede a cortarlle a xa mencionada crina (a do rabo tamén, para que as moscas podan voar ao seu aire por aí. Xa sabedes onde).

Puiden chegar a comparar este proceso coa tauromaquia. "Pero si non matan ao cabalo!" me din. Vale, non o matan. A verdade é que non sei si preferiría que me matasen ou que me metesen con cen mil persoas que ocupasen o meu espazo vital esperando a que tres cabalos enfurecidos se avalanzasen sobre min para cortarme a miña pouco fermosa cabeleira.

Non me interpretedes mal, non estou dicindo que a tauromaquia sexa mellor cá rapa das bestas nin moito menos. Simplemente é unha reflexión.

O mellor de todo isto é que ambas cousas son de interese internacional. Fantástico. Somos coñecidos internacionalmente polo mellor de cada casa.

. . .

Acabo de ver que teño unha sms no meu móbil. Ata aí todo ben. Pero resulta que mo enviou o meu propio número. Wii...Non vos extrañedes si aparezo mañá morta cunha bóla de chicle vermella na boca :/

Cojo un muelle, lo tiro por el retrete, y ya va 1 muelle que el retrete se ha tragado.
Cojo otro muelle, lo tiro por el retrete, y ya son 2 muelles los que el retrete se ha tragado.
Cojo otro muelle, lo tiro por el retrete, y ya son 3 muelles los que el retrete se ha tragado.
Cojo otro muelle, lo tiro por el retrete, y ya son 4 muelles los que el retrete se ha tragado.
Cojo otro muelle, lo tiro por el retrete, y ya son 5 muelles los que el retrete se ha tragado.
Cojo otro muelle, lo tiro por el retrete, y ya son 6 muelles los que el retrete se ha tragado.
Cojo otro muelle, lo tiro por el retrete, y ya son 7 muelles los que el retrete se ha tragado.

Abúrrome e quero chocolate.

CHEIRADA.
Todo cheira.
Moito.

Xente temeraria ao volante

Levo pouco máis dun ano con carnet de conducir. Ata hai uns días non pitei nunca a ninguén. Ben, explicarei os motivos. Resulta que un señor moi majo debeu pensar que cando un semáforo está en vermello significa que está permitido pasar, cruzándose no meu camiño. Ante os meus bocinazos non se lle ocorre outra cousa que encollerse de ombros. fsakgjnldsak!!! Seguín cabreada todo o camiño, pensando en que era unha pena non ter uns deses pratos que aparecen rotos diante da miña casa para tirarllos á súa cara de indiferencia.
Ao día seguinte ía con miña irmá por unha das calles estreitas de Burela, polas cales non collen dous coches á par. Pois á señorita que ía diante non se lle ocorre outra cousa que parar no medio para falar cunha señora que ía pola beirarrúa. Cabreeime, pitei mil veces, e ela miraba polo retrovisor como preguntando: que pasa? MECAGONDIO.
O máis mellor era que estaban os policías municipais alí observando e, supoño que ao ver as miñas miradas de odio xunto co son do meu claxon, un deles foi acercándose ao coche da susodita estúpida que tiña diante. Pois a moi lista, cando veu que se lle acercaba arrancou. O policía mandoulle parar alí ao lado e ao pasar polo seu lado mireina con xesto triunfal, podendo ver que lle estaba poñendo olliños ao policía como si non fixese nada. EN FIN.
Vamos a ver, que eu non son unha perfecta conductora, pero polo menos non vou facendo o idiota a propósito ¬¬'''''''''''''''

Non odiades esa xente que cre que poñendo morritos nas fotos sae máis guapa?
Eu si.

Os nenos de agora son crueis.

Conversación que escoitei hoxe pola tarde a unhas nenas pequenas:
- Tu eres unha falsa eh!
- Tu si que eres falsa,que dis que eres guapa e eres máis fea ca un cocho.

Diario de viaxe

Como vin que Ánxela, tamén coñecida como cheirona, falou de Oporto no seu blog, non vou ser eu menos.

Nunca tan ben se organizou unha viaxe. Se non fora por que a Manu lle deu por apuntar a dirección do albergue estaríamos unha tarde enteira preguntando por el. Con sorte igual o encontrábamos (que non atopar, lembrade queridos filológos que ese verbo só se emprega cando encontras algo sen buscalo). Ben, pois logo de andar un cacho chegamos ao fantástico albergue "Black & White":

Logo de instalarnos e de encariñarnos coas paredes do albergue decidimos saír para visitar as cercanías. Chegamos a un monumento que honra a victoria de Portugal sobre Francia, consistente nunha columna sobre a que hai un león atrapando unha águia. Na base estaban representados os soldados e a xentiña da época. Nós decidimos unirnos a eles, cual heroes lexendarios.

O día rematou cunha agradable cena no B&W, consistente nunha gran ración de macarróns elaborada por Lucía e Guillermo.

Vindeiro día.

Vamos en metro ao centro, provocando a risa entre a xente que vai dentro ao ver que un montón de rapaces e rapazas van correndo cara as portas que se van pechando; algúns chegan, pero vense obrigados a saír ao ver que aos outros non lles dá tempo, o cal aínda parece ser máis gracioso para os habituais do metropolitano luso.

Visitamos a estación e a feira do libro, onde nos pasamos unhas cantas horas e eu, cansada de tantos quioscos de libros e demais, comín unha magdalena por que tiña moita fame.

Para comer fomos a un sitio que en principio tiña boa pinta. Segundo entramos e preguntamos se hai sitio dinnos que nos teñen que poñer noutro lado si queremos estar todos xuntos. Accedemos amablemente e lévannos ao baixo, que era algo parecido a unha discoteca. Tardaron unha hora e media en levarnos a comida e aínda encima sabía mal, pero polo menos saímos dalí con esta imaxe:

Logo fomos ver o río, as terrazas e tendas que había por alí (onde Ánxela e eu nos batimos en duelo con espadas), cruzamos unha ponte que só puiden cruzar agarrada ao brazo da xa mencionada Ánxela e vimos moitos monumentos, todos eles moi ben sinalizados.

Este mesmo día saímos pola noite, vendo frustradas as nosas espectativas xa que non había ninguén ou os sitios tiñan música e ambiente raro. Ao final encontramos un sitio no que non se estaba mal, aínda que estaba baleiro.

Seguinte día.

Fomos a unha bodega chamada Ferreira, onde un señor moi amable nos guiou explicándonos en inglés como funcionaba todo. Tan amable era que cando Manu me susurraba cousas tipo se ama ou se quiere muchísimo provocando que eu sorrira, el miraba para nós e, lonxe de botarnos fóra, ríase con nós :D

Unha visita realmente graciosa, pero que explicada con palabras non resulta tan extraordinaria. E agora preguntarédesme como funcionan alí as bodegas. Ben, pois direivos que non teño nin idea, pero que se pasa moi ben nas visitas guiadas e que podedes beber ao final unha mostra de viño. Se tedes sorte incluso podedes beber varias copas si os visitantes previos deixaron as súas copas alí. Je je.

Logo fomos en autobús ao centro para ver a biblioteca Lello e irmão, que polo que nos dixeron é na que se basearon os produtores de Harry Potter para crear a biblioteca de Hogwarts. Aquí vos deixo outra instantánea para que o comprobedes vós mesmos:

Por último fomos cear a unha churrasquería na que non había churrasco de costelas, pero sabía moi ben de todas formas aquilo que nos deron. Ademais, eu conseguín que dúas veces consecutivas se me caera un cacho de carne encima. Supostamente iso da sorte, non? (que va, acabo de inventalo)

P.D: Non sei en que momento deste día nos encontrábamos subindo por unha calle e unha gaivota decidiu bañar a algúns de nós cos seus pouco limpadizos excrementos. Non direi nomes, só direi que eu me rin moitísimo e que provoquei a risa de Cristian, a cal me fixo rir aínda máis. Logo tivemos un incidente cun señor mostachudo chamado Quim da Hora. Non entendo que pretenden os empresarios, si se lle pode chamar así, poñendo como anuncio publicitario nunha furgoneta a foto da súa cara. Por que!?

Penúltimo día.

Deste pouco podo contar. Saín pola mañá con dor de todo, paramos nunha librería mirar libros, subimos á torre dos clérigos, mareeime, baixei con María, compramos un botellín de auga, púxenme mellor, fomos a non sei donde, fomos comer, puxenme peor e funme para o albergue acompañada por Lucía e Guillermo. Alí estiven toda a tarde durmindo, mentres que os demais foron visitar o palacio de cristal (creo que se chamaba así) e non sei que máis fixeron por que non mo contaron a verdade. Despois chegaron, ceamos, saíron por aí e como non puideron entrar na discoteca que nos recomendara a señora do albergue volveron ao mesmo sitio do outro día. Cando volveron eu aínda estaba desperta debido a que estiven toda a noite rodeada de mosquitos que non me deixaban durmir.

Derradeiro día.

Nada, madrugamos para pillar o autobús e volver para La Coru. Chegamos como estaba previsto, despedímonos e listo.

Isto é un resumo moi resumido, pero para poñer todo ao pé da letra necesitaría empregar dous blogs. Jujuju.

Azul Verde Azul Violeta Laranxa Violeta Vermello Azul Verde Azul Violeta Laranxa Violeta Vermello Azul Verde Azul Violeta Laranxa Violeta Vermello Azul Verde Azul Violeta Laranxa Violeta Vermello Azul Verde Azul Violeta Laranxa Violeta Vermello Azul Verde Azul Violeta Laranxa Violeta Vermello Azul Verde Azul Violeta Laranxa Violeta Vermello Azul Verde

La Sexta é un puto comecocos, e non só polas bombillas de cores...jujuju

Só podía pasar nos Castros

Acabo de saír da casa atemorizada ante un ruído que soou como se rompesen un cristal. O primeiro que pensei foi que un coche lle rompera a outro un faro ou calquera cousa desas. Pero non, había un plato esnaquizado no medio da rúa. Un plato que casualmente é da nosa casa. Seguro que foi un lémur salvaxe que vive escondido na lacena de miña avoa e que, enfurecido ao ver que o deixamos sen espazo con tanta louza, decidiu lanzala ao seu libre albedrío.

Que cousas!

Suposto cómplice do delito

Conversacións extrañas

Moitas veces párome a pensar si dentro duns anos serei igual que as señoras de hoxe en día.
Hoxe, sen ir máis lonxe, ao pasar polo lado dunha díxome: cada día hai máis esquelas. Eu, que tiña présa, contestei cun aceno de "je je" e subindo os ombros. Ela seguiu: somos moitos, algún se ten que ir... Eu: xa, bueno...veña chao.
Sigo o meu camiño reflexionando sobre o absurdo de intentar entablar conversación con alguén que non coñeces e que ves que vai casi correndo falando de esquelas. Logo, chego xunto de Paula, que casualmente tamén está falando cunha señora. Espero medio apartada a que acaben a súa conversa e ao final a señora, moi amable ela, tamén se dirixiu a min dicindo algo así: (...)por que a nós poñíannos de rodillas con sal no chan! E agora os nenos ata se volven ao profesor. Claro, despois aínda van os pais falar con el. Dende logo...
Claro que no momento eu non dixen nada por que pensei que sería unha coñecida de Paula. Pero cal é a miña sorpresa cando me di: non a coñezo de nada.
Agora estou imaxinando que conversación darei eu de maior. Quizais lles diga aos rapaces e rapazas que as señoras de antes non son como as de agora e que deberían estar agradecidos/as. Ou pode que me dedique a asubiar aos cachondos que pasen polo lado da residencia e lles ofreza caramelos enarcando as cellas e sorrindo.
Bah, supoño que co tempo se verá...

Novas novas.

Resulta que miña irmá, de 12 anos, foi de excursión de fin de curso a Madrid cos seus compañeiros. Unha das actividades de hoxe era viaxar no metro, mais non puideron facelo. A súa visita veuse frustrada cando un, dous ou non sei cantos gardas civís reteron o autobús e procederon a facer o seu traballo.
Primeiro multaron ao señor conductor, pero non por facer caso aos cativos cando lle berraban acelera, acelera para ser conductor de primera, senón por conducir máis tempo seguido do que está permitido.
Ata aquí todo máis ou menos ben. O mellor foi cando, ante a sorpresa dos raparigos, os susoditos axentes ordearon vaciar o maleteiro para poder inspeccionar unha a unha as súas maletas.
Si, maletas de nenos de 12 anos sendo inspeccionadas por axentes da orde, non vaia ser que os galegos usemos ás futuras xeracións para poder trasladar os pementos pola Iberia.
En fin...

Fantástico!

Onte comprei unhas converse baixas violetas. Perfectas. *-*

Aínda non teño claro de que vai ser isto. Realmente é complicado decantarte por un tema entre tantos. Podería falar de min, cousa que sei que interesa moito á xente pero que non estou disposta a facer (teño uns principios), podería dar opinión (e pedila) sobre a carreira en que estou, para quen non o saiba, un grao en inglés: estudos lingüísticos e literarios... tamén podería pechar o blog e abrilo cando por fin me decida a escribir sobre algo en concreto, pero sería perder o tempo. O que teño moi claro é que non vou ser desa clase de persoa que escribe textos subrealistas.

Gustaríame escribir un blog didáctico, pero realmente carezo de coñecementos concretos por agora. Digo concretos por que non son especialista en ningunha materia. Quizais dentro duns anos poida facer traducións de textos para que as futuras xeracións teñan de onde sacar información que tan só está en inglés. Ou pode que ao final me decida por facer lingüística aplicada e escriba sobre linguaxes web e todas esas cousas (si, aínda que pareza raro, gústanme todas esas paridas informáticas).

E nada. Que estou fóra disfrutando das nubes dos últimos días de primavera, escoitando como ronca Isis e vendo como observa o ambiente. Vaite ti a saber que cousas está vendo que eu non podo percibir.

Acábaseme de ocorrer unha idea. Podo facer unha especie de blog híbrido, escribindo o que me pareza cada día. Si, penso que iso é o correcto.

Días fantásticos. Vacacións, descanso...tan só faltan uns días para que nos vaiamos a Ibiza. Wii...

Por hoxe creo que está ben, non?

Un saúdo.

Primeiro día

Aínda non sei de que vou escribir.
Só sei que agora mesmo me teño que duchar e despois partir rumbo a Lugo para unhas compriñas. E non, non son adicta a elas.
Así que, sen máis, remato esta miña primeira entrada.
Un saúdo.