Onte morreu Timmy. Non podo nin coidar dun peixe durante un mes. Realmente consólame pensar que non foi de todo culpa miña. Polo que me dixeron xa estaba debilitado e por iso se deixou levar pola corrente do filtro. Mais ben, é o que hai.
Para alegrarme comprei unhas nike preciosas e unha camiseta de Arale que mola moito. Aquí vos deixo as miñas adquisicións. Quizais cando se me pase a depresión compre outro peixe. Este, tal e como prometín, chamarase Tánxela.

Veña, un saúdo!

Hoxe había un señor practicando Tai Chi no medio dun miniparque. Tiña un carro da compra ao seu lado, destes que usan as señoras maiores cando van ao mercado ou comprar calquera cousa. A xente pasaba polo seu lado, mirábao, xiraba a cabeza e negaba cun aceno de reprobación. Porén, eu mirábao e morría de risa. Sobre todo cando empezou a levantar a perna intentando mantela nun ángulo recto. Hahahaha!!

Timmy vai morrer

Estaba eu tan tranquila xogando ao Tekken (vale, tranquila non, estaba berrando e toleando) cando de repente miro os meus peixiños e vexo que falta Timmy. Estaba enganchado no puto filtro. Saltei do sofá coma se houbese un resorte debaixo miña, desenchufeino e metín a man para desenganchalo desa trampa mortífera, esperando que seguise tan ben coma sempre. Pero non foi así. Agora está sen forzas, vivo, pero sen forzas. Non pode nadar, ten a aleta rota. Vai morrer. Estou moi triste. Aínda encima non podo pillalo e acaricialo como faría con calquera outra mascota. Que impotencia. Putos filtros de merda. Non quero que morra :(

Cabreo máximo

Sempre me considerei unha persoa que, máis ou menos, se leva ben con todo o mundo. Tampouco consideraba que fose odiada por ninguén. Nunca fixen nada que puidese molestar á xente. Ou iso pensaba ata hai uns minutos.

Polo visto o feito de falar galego converteuse nun motivo para que alguén me odie. Para que me odie moito. Estou cabreada, cabreadísima. A historia foi máis ou menos así:

X: "Y" te odia. Mucho.

Eu: A min? Por que?

X: Porque hablas gallego. Dice que hablas gallego arcaico.

Eu, entrando nunha ira profunda falei con "Y".

Eu: Que é iso de que falo galego arcaico?

Y: Gallego ultranormativo.

Eu: Galego ultranormativo? Como se nota que non sabes o que é o galego normativo, porque como o chegase a falar igual me chamas reintegracionista.

Y: Cuando entienda lo que me dices igual podemos mantener una conversación xDDDD

Eu: Non me entendes por falar galego ou porque uso termos que non entran na túa lingua cervantina?

Y: No entendí reintegracionista. (...)

Ben, deixo a conversa aquí porque non hai moito máis que contar. Non penso dar nomes, así que non mos preguntedes. Que conste que non odio os reintegracionistas nin nada polo estilo. Simplemente faime gracia que alguén diga que eu, coa cantidade de castelanismos que emprego a diario, falo galego ultranormativo. Por tanto, imaxinádevos se chego a falar correctamente, sen ningún tipo de interferencia...Quizais non se entende a ironía, pero nese caso só tedes que preguntarme, non terei problema en explicalo.

Teño ganas de romper cousas, de gritar, de chorar de rabia. Non sei, é incrible que alguén poda odiar a outra persoa simplemente polo feito de falar un idioma en concreto. Mais, que é o peor? Que estou segura de que se polo contrario o que falase ultranormativo fora o inglés, a cousa sería distinta. Probablemente sería un feito de admiración.

Todo este tema recordoume a unha entrada do meu amigo Joaquín que casualmente lin hoxe. Deberiades lela, que é moi interesante: http://pidamos-o-imposible.blogspot.com/2011/02/porque-e-unha-lingua-bruta-que-soa-mal.html

En fin, non teño máis que dicir.

Listo

Acabei de modificar o meu blogue. Non sei se quedou mellor pero agora xa foi.

Agora estou chorando como unha tonta tras ver Esta casa era una ruina, versión de EEUU. Incríbeis historias as que se poden ver neste programa. Encántame.

Ben, perfecto, agora que me iba poñer a estudar, o veciño de arriba púxose a escoitar música a todo volume. Polo menos hoxe non é a mesma canción de onte, que non contento con que se oíse en toda a rúa, cantábaa a toda voz: Me cago en esos putos rumanos, hijos de puta, putaaa.

E eu que pensaba que esas cancións xa non se oían...En fin...!!

Deus, isto é horrible. Música techno máis alta que a que oín en calquera das discotecas en que estiven. Aínda encima berra! Pero que...?¿?¿?¿??¿?¿?

Vou intentar estudar...

Un saúdo dende Pachá Coruña!

Estou farta.

Vinme obrigada a borrar a miña fantástica cabeceira xa que aos xestionadores do meu blogue lles pareceu bonito cortala pola metade. En fin.

O martes teño un exame e aínda non estudei case nada. En breves irei ao salón para viciar ao meu prezado Tekken 5. Cabréome cando xogo, pero co contenta que me poño ao gañar merece a pena.

Ademais, estou soíña no piso dende xoves e teño que evadirme desta triste realidade. Claro, algún estará pensando: menuda escusa tan mala. Pero non, non o é. Vale, quizais si. É igual, o caso é que necesito diversión, adrenalina! De noite prometo estudar un pouquiño :)

Un saúdo, espero volver a vervos canto antes. (a quen? non sei, pero é o que se me ocorreu)