You ask me to enter

But then you make me crawl

And I can't be holding on

To what you got

When all you got is hurt

[U2 - One]

You know I never want to let you down

It cuts me up to see you sad

And I wish that I could undo what I've done

Give back the faith in me you had.

You know I love you more than anyone

But I get a little wrapped up in myself

But you know I never want to do you wrong

Bring into question what we have

I know I let you down

[Gotye - Giving me a chance]

Eyes Wide Open

With our eyes wide open we…

With our eyes wide open we…

So this is the end of the story

Everything we had, everything we did

Is buried on dust

And this dust is all that’s left of us

But only a few ever worried

While the signs were clear, they had no idea

You just get used to living in fear

Or give up

When you can’t even picture your future

We walk the plank with our eyes wide open…

Some people offered up answers

We made out like we heard, but they were only words

They didn’t add up

To a change in the way we were living

And the saddest thing

Is all of it could have been avoided

But it was like to stop consuming is to stop being human

And why would I make a change if you won’t?

We’re all in the same boat, staying afloat

For the moment

And we walk the plank with our eyes wide open, we…

Walk the plank with our eyes wide open

And we walk the plank with our eyes wide open, we…

Walk the plank with our eyes wide open

With our eyes wide open we…

Walk the plank, we walk the plank

And that was the end of the story

Mirade que bonitiño

Podedes seguir algunhas das miñas páxinas dende esta páxina:

https://flavors.me/sontania

A nosa presentación sobre a Armada Invencible

As miñas experiencias en Coruña

Xa na primeira semana que estou aquí me pasan cousas raras.

Para variar, cando chegamos ao piso non funcionaba Internet así que chamei ao servizo técnico para que nos viñeran arreglar o asunto.

O luns chamoume o técnico para ver si estaba na casa e podía vir mirar iso. Total, que cando chega ábrolle a porta e entra sin dicir nada. Cando se dá conta do que fixo, párase no pasillo, mírame e díceme: soy el técnico. Ao que eu só podía responder: xa xa.

Ponse a mirar o router e pregúntame donde está o PTR. Dígolle que na habitación do lado (a de Paula). Entra, apártome un pouco e quédase mirando para o corcho de Paula, o que xa me chamou a atención. Doume conta de que deixamos a porta de fóra aberta e auséntome para pechala. Cando me acerco de novo á habitación estaba mirando as fotos que ten Paula pegadas na porta do armario. WTF? Cando sente a miña presencia sobresáltase e dice que ten que baixar mirar de donde vén o problema. Baixou e subiu varias veces, a última para recoller unha funda que se deixou na habitación da xa mencionada Apula (por variar o nome, je je). Cómpre dicir que desta última vez tamén entrou sin esperar a que eu lle dixera: pasa pasa. Entrou directo á habitación dicíndome que se olvidara non sei que.

O caso é que tiña que volver ao día seguinte porque non conseguiu arreglar nada xa que "los cables están cruzados en una caja que está aquí fuera y en la central. Tu línea la recibe otra persona". Cousa que non entendín para nada, pero bueno.

Chega o martes para comprobar si se solucionara e ao ver que si, chamou á operadora para que fixeran as comprobacións necesarias. As liñas debían de estar saturadas porque se desesperaba e dicía seguido: a ver que quiero ir a comeeeeeer!

Despois de varios minutos intentando falar con alguén díceme: te importa si me conecto a internet?

Entón eu guieino ata a miña habitación para que usara o meu ordenador. Fun colocar o telefóno fijo ao lado do router (porque o que tiñamos non funcionaba e Paula trouxo outro e bah isto non vén a conto) e cando volvo á miña habitación vexo que o tipiño este está...xogando ao xadrez. Entón a min debeuseme quedar unha cara...non sei, só puiden irme á habitación de Antón (o noso novo compañeiro de piso) para rirme en silencio e contarlle o ocorrido.

Logo, o señor sae da miña habitación falando con alguén por teléfono. E de alí a un pouco imaxino que a que o estaba atendendo o puxo en espera porque empezou: operadora? operadora?! cómo te llamabas? cuál era tu nombre? operadora?? chica! chica!! operadora? ah, ola Isabel, yo soy Ángel. E xa non oín máis porque estaba intentando non soltar a carcajada.

Pois iso, que esa é a historia de hoxe. Xa levaba tempo sin escribir e sin entretervos, pero tampouco é que tivera moito que contar.

Ala, sede felices!

Delgadez extrema

Si, estou moi delgada e dou asco. Ou iso me dan a entender nesta miña casa.